Պատմվածք – «Վերջին լույսը»

Մարիամը նստել էր տան կտուրին, ձեռքերում պահած մի բաժակ թեյ՝ արդեն սառած։
Նա սովոր էր սպասել՝ ամեն երեկո, նույն ժամին։
Մարդիկ ասում էին՝ «Գնա՛, մոռացի՛ր», բայց նրա սիրտը չէր մոռանում։
Երբ վերջին անգամ Նարեկն ասաց «վերադառնալու եմ», Մարիամը հավատաց։
Անցան տարիներ։
Նրա աչքերի մեջ ավելացավ մի կաթիլ մառախուղ, բայց շողերն այնպես էլ չմարեցին։
Արևը նորից մայր էր մտնում։
Եվ հենց այդ երեկո, երբ հույսն անգամ հեծեծում էր լռության մեջ, ոտնաձայն լսվեց։
Քայլերն անորոշ էին, բայց հոգուց անցավ մի ցուրտ հոսանք։
Մարիամը շրջվեց՝ սրտի խփոցը ձայնից բարձր։
Եվ տեսավ՝ ոչ Նարեկին, այլ մի տղայի՝ նամակով ձեռքին։
«Նա խնդրեց սա քեզ փոխանցեմ… տարիներ առաջ»։
Մարիամը ժպտաց՝ արցունքների միջով.
Նա սպասում էր սիրուն, ոչ մարդուն։

---

2. Բանաստեղծություն – «Լռության միջով»

Քամին անցավ ծառերի միջով,
Ուշադիր լսեցի՝ դու էիր կարծես։
Թռչունն ասես անունդ ասաց,
Երբ չգիտեր անգամ իմ լեզուն։

Ձայները լռեցին, բայց ես լսեցի՝
Քո շնչառությունը հուշերի մեջ։
Խոսքեր չկան, բայց բառեր կան դեռ,
Որոնք լռության մեջ են ապրում։

Անունդ չգիտեմ՝ երազի նման,
Բայց ձայնդ անտես լույս է թողնում։
Թող ժամանակն էլ փոխի իր դեմքը,
Քեզ ճանաչում եմ լռության միջով։

---

3. Զրույց – «Մթության մեջ մի լույս»

– Դու երբևէ մտածե՞լ ես՝ ինչ կլինի, եթե կյանքը վերադառնա սկզբին։
– Սկզբին… որտե՞ղ էր սկիզբը։
– Երևի այն օրը, երբ առաջին անգամ սիրեցինք։
– Իսկ եթե սկզբից չհասցնենք մի բան ասել՝ ինչ կփոխեր դա։
– Միգուցե ամեն ինչ։ Միգուցե ոչինչ։
– Իսկ դու հիմա սիրու՞մ ես։
– Այո։ Բայց նա դա չգիտի։
– Ինչու չես ասում։
– Որովհետև երբ ասում եմ, ես նրան կորցնում եմ։
– Բայց լռությամբ էլ՝ կորցնում ես։
– Միգուցե, բայց գոնե հիշողությունն անվնաս է մնում։
– Իսկ լռությունը քեզ պահո՞ւմ է տաք։
– Ոչ, բայց չի էլ այրում։

---

4. Հանելուկ պատմվածքով

Ես ունեմ ձայն, բայց չունեմ շուրթ։
Խոսում եմ անընդհատ, բայց ոչ մի բառ չեմ ասում։
Ես անցնում եմ դաշտերով, անցնում եմ քաղաքներով։
Երբեմն քնքուշ եմ, երբեմն՝ վայրագ։

Երբեմն ինձ անվանում են երգ,
Երբեմն՝ աղմուկ։
Ես կարող եմ շարժել ծառերը՝ առանց ձեռքերի։
Եվ երբ բարկանում եմ, ջարդում եմ ամեն ինչ։

Բայց երբ հանգիստ եմ, սիրահարները ինձ մեջ խոսում են։
Ես չեմ երևում, բայց զգացվում եմ ամենուր։
Ի՞նչ եմ ես։
(Պատասխան՝ Քամի)

---

5. Աֆորիզմների շարք – «Միտք լռության մեջ»

• Ճշմարտությունը երբեմն այնքան պարզ է, որ մենք չենք նկատում այն՝ թաքնված լռության մեջ։
• Լռությունը հաճախ ավելի ազնիվ է, քան հնչուն խոսքերը։
• Մարդիկ վախենում են լռությունից, որովհետև այնտեղ խոսում են իրենք իրենց հետ։
• Երբ ամեն ինչ ցածր է հնչում, հոգին սկսում է բղավել։
• Սերը չափվում է ոչ թե խոսքերով, այլ լռությամբ, որ մնում է դրանց միջև։
• Ճանապարհները չեն սկսվում քայլով, այլ մտքով։
• Որքան բարձր է աղմուկը դրսում, այնքան խորն է լռությունը ներսում։
• Հիշողությունը մարում է խոսքերով, բայց վառվում է լռությամբ։