Ամպի մեջ վառվող արեգակ

Ամպի մեջ վառվում է արեգակը,
Երբ շողերն արձակում են ճառագայթ,
Քամին վերևից թռնում է ու գալիս,
Իր հետ բերում է անծանոթ երկիր:

Սև ու սպիտակ, հորիզոնում խառնված,
Տիեզերքն անծանոթ տուրքերով լի,
Հատուկ է այն, ինչ փնտրում ենք,
Մի տեղ՝ երբեք չենք գտնվի:

Եվ մենք, ո՛չ ետ, ո՛չ առաջ,
Դեպի լույսը միշտ մի քայլ հեռու,
Սակայն վառվող արեգակը միշտ մեզ հետ,
Երբ մեր աչքերում երկնքի խաղաղությունը։

Հույսով ու սիրով՝
Կյանքը շարունակվում է:

Անելի էր մի փոքրիկ գյուղ, որտեղ ապրում էին մարդիկ, որոնք դեռ նոր էին ծանոթանում բնության հետ: Նրանք չէին էլ լսել այնպիսի բաների մասին, ինչպիսիք են աստղերը, մոլորակները կամ տիեզերքը: Բայց ամեն գիշեր, երբ մայրամուտը ընկնում էր, երկնքում երևում էր մի մեծ լուսավոր կետ: Բոլորը դադարեցնում էին իրենց գործերը ու նայում էին այդ լուսավոր կետին: Նրանք չէին հասկանում՝ ինչ է դա, բայց գիտեին, որ ինչ-որ տեղ այնտեղ միտք կա, որը իրենք դեռ չէին բացահայտել:

Անդրանիկ անունով մի երիտասարդ գյուղացի սկսեց մտածել այդ մասին: Նա ի վիճակի չէր պարզապես նստել ու լուռ դիտել, որ ինչ-որ բան կախված լինի, եթե ոչ կարող է միտք ունենալ: Մի գիշեր, նա վերցրեց փոքրիկ նավը, լողալով դեպի մաքուր լիճը, որի վրա բացվում էին աստղերը: Նավակը սլանալով, մի պահ կետի մոտ հասավ: Այդ պահին նա զգաց մի անբացատրելի հանգստություն, կարծես թե մի մեծ սիրառատ ուժ հուզում էր իր սիրտը:

«Երեխա»,- խոսեց կետի վրա հայտնված մի հնչեղ ձայն, «դու ունես այն հարցերը, որոնց պատասխանները միայն դու կարող ես գտնել»:

Անդրանիկը չվախեցավ: Նա հարցրեց. «Որտե՞ղ է ինձ համար հաջորդ քայլը»:

«Դու դեռ կբացահայտես բոլոր հարցերը, եթե սկսես լսել աշխարհին՝ ոչ միայն աչքերով, այլ նաև սրտով»:

Գիշերվա մառախուղը»

Երբ մայրամուտի վերջին ճառագայթները դեռ ցրված էին երկնքում, քաղաքի փողոցները աստիճանաբար մնում էին տաք ու լուռ: Տեսարանն ամբողջովին փոխվեց, երբ գիշերվա մառախուղը սկսեց ծածկել բնակելի թաղերը, ամենուր մառախուղի բարակ շերտեր երևացին: Միայն ճերմակ լույսի կրակները դուրս էին պրծնում մթության միջից, և օդը լի էր բացվող նոր հնարավորություններով:

Քամին մեղմորեն դողացրեց ծառերի տերևները, կարծես թե մաքուր մի պատմություն էր պատմում, թե ինչպես անուշ հոտեր էին տարածվում հին շուկաներից դեպի լեռները: Քայլելով այդ մառախուղի մեջ, տիկին Սարայի մտքերը սկսեցին թափառել անցյալին. հիշեցրեց իր մանկությունն ու գարնանային երկար երեկոյները, երբ ամեն ինչ այնքան պարզ ու ներդաշնակ էր թվում:

«Ամեն ինչ ունի իր ժամանակը»,- մտածեց նա՝ իր աչքերը դեպի գորշ երկինք բարձրացնելով։ «Այս աշխարհը պտտվում է իր քմահաճույքով՝ չորս եղանակներով, առանց մեկնաբանությունների, բայց երբեմն թվում է՝ մի քիչ էլ ավելի բարի լինի…»: